Choroby Weneryczne

Wyróżniamy 3 typy chorób wenerycznych: wirusowe, bakteryjne i pasożytnicze. Infekcje bakteryjne oraz pasożytnicze są stosunkowo łatwe do wyleczenia. O wiele bardziej skomplikowanymi przypadłościami są choroby na tle wirusowym, które w niektórych przypadkach mogą przybrać przewlekłą formę z nawracającymi przez resztę życia objawami.

Bakteryjne choroby przenoszone drogą płciową

Przyczyną rozwoju tego rodzaju chorób wenerycznych są bakterie, które przenoszą się drogą płciową z jednego człowieka na drugiego. Do bakteryjnych chorób przenoszonych drogą płciową należą:

• chlamydia (wywoływana przez bakterię Chlamydia trachomatis);
• bakteryjne zapalenie pochwy (wywoływane głównie przez bakterie beztlenowe Mycoplasma hominis, Gardnerella vaginalis, Prevotella spp., Mobiluncus spp.);
• mycoplasma genitalium (wywoływana przez bakterię o tej samej nazwie);
• ureaplasma urealyticum (wywoływana przez bakterię o tej samej nazwie);
• nieswoiste zapalenie cewki moczowej (wywoływane najczęściej przez bakterie Chlamydia trachomatis;
• rzeżączka (wywoływana przez Neisseria gonorrhoeae, czyli dwoinkę rzeżączki);
• Kiła (wywoływana przez Treponema pallidum, czyli krętka bladego).

Wirusowe choroby przenoszone drogą płciową

Ten rodzaj chorób wenerycznych wywoływany jest przez wirusy, które mogą przenosić się nie tylko poprzez penetrację seksualną, ale także w wyniku kontaktów skórnych lub (w przypadku wirusa HIV) styczności z zakażoną krwią. Większość wirusowych chorób wenerycznych jest nieuleczalna, a terapia polega jedynie na łagodzeniu objawów i dyskomfortu związanego z ich wystąpieniem.

Do najczęstszych wirusowych chorób przenoszonych drogą płciową należą:

• opryszczka narządów płciowych (wywołana najczęściej przez wirusa opryszczki typu II, rzadziej typu I);
• kłykciny kończyste (wywoływane przez wirusa brodawczaka ludzkiego - HPV);
• HIV (wywoływane przez ludzki wirus upośledzenia odporności).

Pasożytnicze choroby przenoszone drogą płciową

Pasożytniczymi chorobami wenerycznymi można zarazić się nie tylko podczas kontaktów seksualnych, ale także poprzez styczność z zakażoną odzieżą, pościelą lub ręcznikiem. Większość zakażeń pasożytniczych jest niegroźna i łatwa do wyleczenia. Najczęstsze pasożytnicze choroby weneryczne to:

• rzęsistkowica (wywoływana przez rzęsistka pochwowego);
• wszawica łonowa (wywoływana przez wesz łonową);
• świerzb (wywoływany przez świerzbowca ludzkiego).

Objawy chorób wenerycznych są bardzo zróżnicowane - ich rodzaj oraz stopień natężania uzależniony jest od typu infekcji oraz organizmu. Początkowe stadium większości chorób wenerycznych może przebiegać bezobjawowo. Z tego powodu infekcje bardzo często bezwiednie przenoszone są na partnerów seksualnych.

Najbardziej charakterystyczne objawy chorób wenerycznych przedstawione zostały w poniższej tabeli. W przypadku doświadczenia któregokolwiek z niżej wymienionych symptomów należy wykonać badania na obecność bakterii i wirusów wenerycznych oraz zasięgnąć porady lekarskiej dotyczącej leczenia.

Diagnostyka chorób wenerycznych

W związku z tym, że objawy niektórych chorób przenoszonych drogą płciową mogą być do siebie zbliżone, postawienie trafnej diagnozy jedynie na podstawie symptomów jest w wielu przypadkach bardzo trudne. Najskuteczniejszym sposobem diagnozowania infekcji wenerycznych jest wykonanie testów w laboratorium. W tym celu może zostać pobrana próbka:

• krwi – zazwyczaj w celu diagnozy HIV lub bardziej zaawansowanych stadiów kiły;
• moczu;
• wydzieliny z pochwy, penisa lub cewki moczowej.

Test na chorobę weneryczną

Czasami możliwe jest postawienie wstępnej diagnozy na podstawie samych objawów. Odpowiedz na pytania w poniższym teście, aby dowiedzieć się, na którą chorobę weneryczną możesz cierpieć.

Leczenie chorób wenerycznych uzależnione jest od rodzaju infekcji. Odpowiednia kuracja powinna zostać zarekomendowana po przeprowadzeniu testów w laboratorium.

Leczenie chorób przenoszonych drogą płciową o podłożu bakteryjnym

Większość bakteryjnych chorób wenerycznych można łatwo wyleczyć za pomocą odpowiednich antybiotyków. Kiła jest jednak dolegliwością, której kuracja może okazać się bardziej problematyczna. W niektórych przypadkach wymagana może być hospitalizacja.

Leczenie rzeżączki również przysparza coraz więcej kłopotów ze względu na uodparnianie się gonokoków na działanie leków. W chwili obecnej za najskuteczniejszą metodę zwalczania dwoinki rzeżączki uznaje się zastrzyki z antybiotykami.

Leczenie chorób wenerycznych o podłożu wirusowym

Leczenie opryszczki narządów płciowych polega zazwyczaj na stosowaniu odpowiednich leków doustnych, które pozwalają kontrolować symptomy oraz zapobiegają ich występowaniu. Kuracja kłykcin kończystych polega zazwyczaj na stosowaniu miejscowych środków przeciwwirusowych (do momentu ustąpienia objawów) lub krioterapii, czyli zamrażaniu brodawek. Zakażenie wirusem HIV wymaga długotrwałego leczenia antyretrowirusowego.

Leczenie chorób przenoszonych drogą płciową o podłożu pasożytniczym

Pasożytnicze choroby przenoszone drogą płciową mogą być leczone przy pomocy doustnych antybiotyków (rzęsistkowica) lub kremów (świerzb). Sposobem na wszy jest golenie okolicy narządów płciowych i/lub stosowanie środków przeciwpasożytniczych, kremów, płynów lub szamponów o działaniu przeciwpasożytniczym.

Ryzyko zarażenia się chorobą przenoszoną drogą płciową dotyczy każdej aktywnej seksualnie osoby. Istnieją jednak czynniki, które zwiększają to zagrożenie. Ich świadomość pozwoli na ostrożniejsze wybory w życiu seksualnym i zmniejszenie szans na zarażenie się.

Czynnikami zwiększającymi ryzyko zapadnięcia na choroby przenoszone drogą płciową zostały wyszczególnione poniżej.

Seks bez zabezpieczenia

Niestosowanie mechanicznych zabezpieczeń, takich jak prezerwatywy, podczas stosunków pochwowych, analnych lub oralnych jest najczęstszą przyczyną zachorowań na bakteryjne choroby weneryczne. Jeśli mężczyzna chorujący na rzeżączkę uprawia seks bez zabezpieczeń, prawdopodobieństwo zarażenia partnerki lub partnerek seksualnych wynosi 70% - 80%.

Wcześniejsze zachorowania na choroby weneryczne

Osoby zmagające w przeszłości z chorobami wenerycznymi znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka ponownego zarażenia się. W przypadku wcześniejszych zachorowań na opryszczkę narządów płciowych, syfilis, rzeżączkę lub chlamydię wzrasta także podatność na zarażenie się o wiele groźniejszymi chorobami wenerycznymi, takimi jak HIV.

Seks z wieloma partnerami

Im więcej partnerów seksualnych, tym większe ryzyko zarażenia chorobami wenerycznymi, gdyż każda nowa osoba, z którą podejmujemy współżycie obarczona jest już pewną historią kontaktów płciowych. Ryzyko zarażenia można wykluczyć jedynie po poddaniu się badaniom na obecność chorób wenerycznych.

Nadużywanie alkoholu i narkotyków

Nadużywanie alkoholu i narkotyków może zmniejszyć poczucie odpowiedzialności oraz negatywnie wpłynąć na zdolność podejmowania decyzji. Stosowanie substancji psychoaktywnych z użyciem igieł jest natomiast jedną z najczęstszych przyczyn zarażania się wirusem HIV oraz wirusem zapalenia wątroby typu B.

Wiek

Wiek jest kolejnym czynnikiem mogącym zwiększyć podatność na zarażanie się chorobami przenoszonymi drogą płciową. W grupie podwyższonego ryzyka znajdują się na przykład na młode dziewczęta, gdyż w okresie dojrzewania komórki szyjki macicy ulegają ciągłym zmianom.

Choroby weneryczne mogą niekiedy spowodować poważne komplikacje zdrowotne. Poniżej znajduje się krótka charakterystyka komplikacji mogących wystąpić na skutek różnych chorób przenoszonych drogą płciową.

Długotrwałe powikłania chorób wenerycznych u kobiet

Zaniedbanie leczenia chorób wenerycznych niesie za sobą potencjalne zagrożenie dla zdrowia kobiety. Z tego powodu leczenie chorób przenoszonych drogą płciową należy rozpocząć natychmiastowo po rozpoznaniu pierwszych objawów. Rozwój chlamydii, rzeżączki oraz bakteryjnego zapalenia pochwy może doprowadzić do wystąpienia komplikacji podczas ciąży lub porodu oraz zagrozić zdrowiu dziecka. Badania dowodzą, że około 40% zakażonych chorobami wenerycznymi kobiet choruje również na zapalenie narządów miednicy mniejszej (PID), co zwiększa ryzyko rozwoju ciąży pozamacicznej będącej zagrożeniem dla życia matki. Szacuje się, że około 50% przypadków wystąpienia ciąży pozamacicznej spowodowane jest rozwojem PID. Komplikacje podczas porodu mogą także spowodować wirusowe choroby, takie jak kłykciny kończyste i opryszczka narządów płciowych. Istnieją jednak sposoby uchronienia dziecka przed zakażeniem w trakcie narodzin.

Długotrwałe powikłania chorób wenerycznych u mężczyzn

Bakteryjne choroby weneryczne mogą zwiększyć ryzyko zachorowania na zapalenie cewki moczowej, co z kolei może spowodować rozwój infekcji nerek. Nieleczone choroby przenoszone drogą płciową mogą także prowadzić do zapalenia najądrza, czyli stanu zapalnego w nasieniowodzie, w wyniku którego może dojść do bezpłodności. Na skutek zakażenia chlamydią zarejestrowane zostały także przypadki wystąpienia zespołu Reitera. Są one jednak niezwykle rzadkie.

Powikłania chorób wenerycznych u mężczyzn i kobiet

Jedną z najgroźniejszych chorób wenerycznych, mogących wywołać liczne poważne komplikacje zdrowotne zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, jest kiła. Choroba ta wywołuje powikłania w zakresie układu nerwowego i sercowo-naczyniowego. Ponadto, osoby, u których występuje owrzodzenie towarzyszące kile, są pięć razy bardziej narażone na zakażenie wirusem HIV. Ryzyko takie wzrasta również w przypadku opryszczki narządów płciowych u kobiet. Choroba ta bowiem powoduje powstanie owrzodzenia na ściankach pochwy, co czyni ją bardziej podatną na infekcje podczas stosunku bez zastosowania zabezpieczeń. Większa podatność na zarażenie wirusem HIV została również zanotowana u kobiet z infekcjami bakteryjnymi, takimi jak bakteryjne zapalenie pochwy.

Prezerwatywy

Najważniejszym elementem profilaktyki chorób wenerycznych jest odpowiednie zabezpieczanie się podczas współżycia. Jedynym środkiem antykoncepcyjnym wykazującym skuteczność rówież w zapobieganiu infekcjom przenoszonym drogą płciową są prezerwatywy. Kluczową rolę w redukcji ryzyka ogrywa ich prawidłowe stosowanie (zgodnie z zaleceniami producenta). Prezerwatywa powinna być zakładana jeszcze przed rozpoczęciem zbliżenia, tak aby nie doszło do bezpośredniego kontaktu narządów płciowych obu partnerów.

Badania

Po odbyciu niezabezpieczonego stosunku (lub w przypadku pęknięcia lub zsunięcia się prezerwatywy) zaleca się jak najszybciej wykonać badanie na obecność choroby wenerycznej. Jeśli zostanie ona wykryta, należy zachować wstrzemięźliwość seksualną do momentu wyleczenia infekcji.

Osoby aktywne seksualne powinny także przechodzić regularne kompleksowe badania. Testy warto przeprowadzać co roku, nawet jeśli pacjent uprawia seks wyłącznie z użyciem prezerwatyw.

Poinformowanie partnera

Pacjent powinien także poinformować o chorobie wszystkich parterów, z którymi w ostatnim czasie utrzymywał kontakty seksualne - oni również powinni zostać poddani badaniom i, w przypadku wykrycia choroby, leczeniu. Warto pamiętać, że choroby przenoszone drogą płciową nie zawsze wywołują objawy, w związku z czym, nie każda osoba jest świadoma swoich dolegliwości.

Stały partner

Osoby współżyjące z wieloma osobami lub często zmieniające partnerów seksualnych znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka zachorowania. Posiadanie tylko jednego, stałego partnera znacznie minimalizuje prawdopodobieństwo doświadczenia chorób wenerycznych.

Szczepienia

Istnieje możliwość wykonania szczepienia ochronnego przeciwko wirusowi HPV (odpowiedzialnemu za rozwój kłykcin kończystych). Zastrzyki podaje się domięśniowo, najlepiej w wieku około 11 – 12 lat. Zabieg wymaga 3 – krotnego powtórzenia.

Sporządzony przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) raport o infekcjach wenerycznych wskazuje na to, że liczba zachorowań na choroby przenoszone drogą płciową rośnie z roku na rok. W samej Europie zachodniej co roku odnotowuje się około 17 milionów zachorowań. Należy pamiętać o tym, że niemal każdy stosunek seksualny (również analny lub oralny) wiąże się z ryzykiem zakażenia. Jak wskazują statystyki, infekcje weneryczne najczęściej rozprzestrzeniają się w uboższych środowiskach wielkich miast, zwykle w grupie wiekowej 15 - 24 lata. Należy jednak pamiętać, że ryzyko zarażenia dotyczy każdej aktywnej seksualnie osoby, bez względu na jej wiek, płeć, czy warunki społeczno - materialne.

Chlamydia Rzeżączka Opryszczka narządów płciowych Kłykciny kończyste Bakteryjne zapalenie pochwy Kiła Inne choroby weneryczne

Chlamydia

Chlamydia to najczęściej występująca choroba weneryczna w Europie. Powszechność tej dolegliwości ma związek z jej bezobjawowym przebiegiem, w wyniku którego chorzy nieświadomie zarażają swoich parterów seksualnych. W ciągu ostatniej dekady liczba zdiagnozowanych przypadków chlamydii uległa drastycznemu wzrostowi. Szacuje się, że w roku 2010 ponad 345 tysięcy osób w 24 krajach Europy zostało zarażonych tą chorobą.

Rzeżączka

Rzeżączka jest jedną z najpowszechniejszych chorób wenerycznych w Europie. Liczba zdiagnozowanych przypadków zachorowań na tą dolegliwość zwiększa się z roku na rok, a wraz z nią rosną obawy dotyczące leczenia. Z obserwacji wynika bowiem, że odpowiedzialna za rozwój choroby bakteria staje się coraz bardziej odporna na tradycyjne metody jej zwalczania. W 2010 roku zarejestrowano 32,028 przypadków zachorowań na rzeżączkę w 28 krajach Europy. Według statystyk to mężczyźni znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka zapadnięcia na tą dolegliwość, jednak może to wynikać z faktu, że symptomy choroby ujawniają się u nich znacznie częściej niż u kobiet.

Opryszczka narządów płciowych

Opryszczka narządów płciowych to jedna z najpowszechniejszych wenerycznych infekcji wirusowych. Szacuje się, że w latach 2000 - 2010 liczba zdiagnozowanych zachorowań na tą dolegliwość wzrosła aż o 142%. Zdaniem ekspertów rosnąca liczba infekcji jest wynikiem zmian w nawykach seksualnych młodych ludzi - seks oralny staje się coraz bardziej popularny, a prezerwatywy zastępowane są przez hormonalne środki antykoncepcyjne. Dodatkowo odporność na wirusa HSV-1 (wirus opryszczki pospolitej) ulega spadkowi.

Brodawki weneryczne (kłykciny kończyste)

Brodawki weneryczne, inaczej zwane kłykcinami kończystymi, są jedną z najczęstszych chorób wenerycznych doświadczanych przez pacjentów w Europie. W poprzedniej dekadzie zanotowano szczególnie duży wzrost zachorowań wśród osób powyżej 45 roku życia.

Pozostałe choroby STI

Wiedza na temat bakteryjnego zapalenia pochwy nie jest zbyt powszechna, jednak infekcja ta występuje dosyć często - czasami w przebiegu chlamydii. W ciągu ostatnich dziesięciu lat liczba zanotowanych przypadków bakteryjnego zapalenia pochwy wzrosła dwukrotnie.

Począwszy od roku 2000 zanotowano również wzrost liczby infekcji bakteriami mycoplasma genitaliom, ureaplasma urealyticum, trichomonas vaginalis, a także wzrost zachorowania na zapalenie macicy i kiłę. Szacuje się, że na całym świecie na kiłę choruje o 3 razy więcej ludzi niż na HIV.

Aby zamówić lek na receptę w naszej klinice internetowej, należy uzupełnić formularz medyczny, który zostanie zweryfikowany przez współpracującego z nami lekarza. Jeśli specjalista uzna, że dany środek jest bezpieczny i adekwatny do problemu pacjenta, wystawi receptę i przekaże ją do licencjonowanej apteki. Stamtąd lek zostanie wysłany i dostarczony pod wskazany adres w ciągu 24 godzin. W przypadku jakichkolwiek pytań prosimy o kontakt z Działem Obsługi Klienta.