Łysienie plackowate

Jest to choroba autoimmunologiczna, która powoduje wypadanie włosów. Dotyczy przede wszystkim skóry głowy, choć może dotknąć również inne obszary ciała. Ta dolegliwość pojawia się, kiedy mieszki włosowe zostaną zaatakowane przez układ odpornościowy organizmu (eksperci wciąż zastanawiają się, dlaczego dochodzi do takiego ataku).

Rzadko zdarza się, by ta choroba prowadziła do całkowitej łysienia, choć jest to możliwe, gdyż włosy nie zawsze odrastają. Dolegliwość może dotykać zarówno mężczyzn, jak i kobiety.

Każdy rodzaj tej dolegliwości opiera się na atakowaniu mieszków włosowych, w skutek czego dochodzi do ich drastycznego obkurczenia i spadku produktywności. W końcu dochodzi do punktu, w którym włosy przestają rosnąć. Wyróżniamy następujące rodzaje tej choroby:

Plackowate (nieregularne)

Jest to najczęściej występująca odmiana tej dolegliwości. Polega na pojawianiu się na skórze głowy (lub w innych miejscach) okrągłych lub owalnych przestrzeni pozbawionych włosów. Może dalej przekształcić się (pod wpływem rozwoju stanu chorobowego) w łysienie totalne lub uniwersalne.

Plackowate trwałe (niejednolite)

Podobnie jak w poprzednim przypadku, ten rodzaj choroby objawia się w postaci nieregularnych powierzchni gołej skóry w miejscach, w których wcześniej rosły włosy. Ten proces przebiega długotrwale, ale nie skutkuje przeobrażeniem się w inne formy łysienia.

Totalne

To bardzo dotkliwe stadium choroby, ponieważ skutkuje ono całkowitą utratą włosów na głowie.

Wszechstronne

Polega na utracie włosów ze wszystkich miejsc na ciele, wliczając w to nawet brwi oraz rzęsy.

Plackowate rozproszone

Polega na nagłym przerzedzeniu włosów na obszarze głowy. Bywa trudne do zdiagnozowania, ponieważ przypomina objawami inne choroby, których skutki są podobne.

Pasmowe

Charakteryzuje się nietypowym kształtem – przebiega jako pasmo wzdłuż boków i z tyłu głowy, w dolnym jej odcinku. Dolegliwość pojawia się rzadko i jest trudna do wyleczenia.

Wciąż trwają badania mające wyjaśnić dlaczego układ odpornościowy człowieka zaczyna traktować zdrowe komórki w jego ciele jako ciała obce i zaczyna bronić się przed nimi, zarazem je atakując. Zazwyczaj taka metoda samoobrony układu immunologicznego jest uruchamiana w momencie, kiedy organizm zostanie zaatakowany przez wirusy lub bakterie.

W przypadku łysienia plackowatego, układ odpornościowy dostaje fałszywe sygnały i przez pomyłkę zwalcza mieszki włosowe, odpowiedzialne za porost włosów i utrzymanie ich w zdrowiu. Pozbawione wsparcia włosy stają się coraz słabsze i mniej odporne na czynniki zewnętrzne (można to porównać do drzewa, któremu wycięto korzenie).

Choć naukowcy nadal starają się ustalić dokładną przyczynę takiego zachowania układu odpornościowego, już dziś są w stanie stwierdzić, że na tę dolegliwość najbardziej są narażone osoby obciążone genetycznie takimi chorobami jak cukrzyca typu 1 i reumatoidalne zapalenie stawów.

Łysienie plackowate jest dolegliwością zależną od wielu czynników (z których nie wszystkie jeszcze zostały dokładnie zbadane). Bardzo trudno jest więc przewidzieć, czy ta choroba zostanie w danym przypadku przekazana potomstwu. Równie dobrze może mieć ono zdrowe, silne włosy.

Zdaniem naukowców, aby doszło do takiej choroby, musi zaistnieć kilka różnych czynników, w tym również zewnętrznych, a same geny jeszcze o niczym nie przesądzają – wręcz przeciwnie, jak wynika ze statystyk, większość dzieci nie dziedziczy łysienia plackowatego po swoich rodzicach.

Łysienie plackowate nie jest niebezpieczne dla zdrowia, żadne jego symptomy nie wiążą się z bólem fizycznym ani ryzykiem pojawienia się innych chorób. Nie można nią też nikogo zarazić. Dolegliwość jest jednak częstym źródłem problemów emocjonalnych i obniżenia poczucia własnej wartości. W skrajnych przypadkach może prowadzić nawet do depresji.

Nie istnieje jeszcze niestety żaden oficjalnie zatwierdzony lek na tę chorobę. Nie oznacza to jednak, że medycyna nie zna żadnych sposobów na ograniczanie skali tego zjawiska. Istnieją metody, dzięki którym wiele osób obserwuje u siebie powstrzymanie łysienia, a nawet odrastanie włosów.

W leczeniu dolegliwości zalecane są z leki zawierające minoksydyl. Ten związek chemiczny jest znany ze swoich właściwości sprzyjających porostowi włosów. Preparat należy wmasowywać w miejsca dotknięte działaniem choroby, najlepiej dwa razy dziennie. Kurację zaleca się przeprowadzać regularnie przez kilka miesięcy. Bardzo ważna jest ciągłość terapii - warto pamiętać o niej każdego dnia.

Producenci zazwyczaj informują, że pierwsze efekty w zakresie powstrzymywania procesu utraty włosów można zaobserwować po około dwóch miesiącach, odrastanie włosów jest możliwe po około czterech miesiącach.

Innym preparatem stworzonym do leczenia łysienia plackowatego jest Propecia. Składnikiem aktywnym Propecii jest finasteryd - związek chemiczny z grupy steroidów zaliczany do grupy inhibitorów enzymu 5-α-reduktazy. Lek ten jednak przeznaczony jest do stosowania wyłącznie dla mężczyzn.

Istnieje też wiele kremów, maści i zastrzyków stosowanych w leczeniu łysienia plackowatego - ich skuteczność jest jednak trudna do jednoznacznej oceny, preparaty nie działają z jednakowym skutkiem na każdą osobę, która z nich skorzysta.

Nie wszyscy decydują się na stosowanie metod rekomendowanych przez lekarzy. Wiele w osób sięga po metody stosowane w medycynie alternatywnej, takie jak na przykład akupunktura, aromaterapia, witaminy (najczęściej w postaci syntetycznej) i suplementy na bazie ekstraktów z ziół. Mimo prób, badań i testów, metody te nie zostały dotąd uznane za sprawdzone i faktycznie pomocne w walce z łysieniem plackowatym, ale są osoby twierdzące, że to właśnie one pomogły im zatrzymać rozwój choroby.